Να αγαπάς τους ανθρώπους και να δείχνεις κατανόηση, ενσυναίσθηση κι αυτοί θα σου φερθούν το ίδιο καλά όσο εσύ τους φέρθηκες.
Να οπισθοχωρείς όταν χρειάζεται, να μη βιάζεσαι και να περιμένεις υπομονετικά και η ζωή κάποτε θα σου στείλει αυτό που ζητάς και αξίζεις. Και στο τέλος έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι σπάνια ή τουλάχιστον όχι καθημερινότητα.
Κάποτε πίστευα πολύ στη φράση “η υπομονή είναι αρετή” και αλλά τέτοιες κλισέ παροιμίες που εφευρέθηκαν από δυνατούς, άτιμους, χειριστικούς και πονηρούς ή και όχι, απλά σε μια άλλη εποχή, αρχαία, που κάνεις από τότε δε ζει για να μας πει αν ισχύει, τα πίστευαν όλοι και τα εφάρμοζαν όλοι. Ίσως πάλι να μην υπήρχε ποτέ αυτή η “αρμονία” απ’ αρχής του κόσμου.
Σήμερα, οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου έτσι.
Δοτικοί και φιλότιμοι, με ενσυναίσθηση και κατανόηση για τους γύρω τους, με υπομονή και αισιοδοξία πως κάποια στιγμή σύντομα, πριν φτάσει το γήρας, θα πάρουν ότι έδωσαν και κυρίως ότι αξίζουν, είναι συνήθως αυτοί που έκαναν την λέξη “υπομονή” σημαία τους. Αυτοί που πίστεψαν πως δε μπορεί, άμεσα σε τόσους ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή τους, κάποιοι θα τους φερθούν όπως πρέπει.
Να σου πω κάτι; Δε θέλω να κάνω άλλη υπομονή, να φέρομαι άψογα και να μου φέρονται με τον χειρότερο τρόπο.
Να υποτιμούν την νοημοσύνη μου και να προσπαθούν να με κοροϊδέψουν.
Εξαντλήθηκα ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους που δεν ήξεραν τι ήθελαν ή ακόμη χειρότερα ήθελαν μόνο να πάρουν, άνθρωποι χειριστικοί και ναρκισσιστές, που πατώντας “πάνω” μου ανέβηκαν και αισθάνθηκαν σπουδαίοι.
Ναι είμαι αισιόδοξη, ναι αγαπώ με όλη μου την ψυχή όταν αυτό συμβεί, ναι θέλω να βοηθάω τους ανθρώπους και να υπερασπίζομαι τους αδύναμους, τους αδικημένους και τέλος πάντων όποιον το έχει ανάγκη, πραγματική ανάγκη.
Δε θέλω όμως άλλη εκμετάλλευση στη ζωή μου, ούτε να δίνω τα πολύτιμα συναισθήματα μου και τον ακόμη πιο πολύτιμο χρόνο μου σε ανθρώπους που όχι απλά δεν το αξίζουν, αλλά μόνος σκοπός τους είναι να πάρουν ότι χρειάζονται, να με κοροϊδέψουν και να με υποτιμήσουν. Απλά γιατί αυτά θα τους κάνουν να αισθανθούν για λίγο σημαντικοί και στο τέλος να γκρινιάζω πως και πάλι αδικήθηκα.
Δε θέλω ούτε άλλη μιζέρια στη ζωή μου. Δε μου χρειάζονται δεκάδες συναναστροφές, αρκούν δύο- τρείς άνθρωποι να με αγαπούν όσο εγώ.
Θέλω κατανόηση και εκτίμηση χωρίς πολλά λόγια… για την ακρίβεια χωρίς καθόλου λόγια.
Γιατί αν δεν έρχεσαι για να αρπάξεις θα καταλάβεις ποια είμαι χωρίς να το εξηγήσω και κυρίως χωρίς να στο ζητήσω.
Και τότε όλα πάνε καλά, φυσικά και αυθόρμητα.
Και την υπομονή μου πια την κρατάω μόνο για τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες.
