Μοναξιά..Αντώνης Καλογιάννης..(έζησα μες τη παγωνιά)

Έζησα μες στην παγωνιά, χωρίς την αγκαλιά σου,
μα σε σκεφτόμουνα βαθιά, σα να 'μουνα κοντά σου,
μέρες και νύχτες πέρασα και ήσουν η σκιά μου,
εσύ που είσαι μια ζωή και είσ' η μοναξιά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Έρχεσαι πάντα σιωπηλή, κοντά μου σαν τραγούδι,
κήπος βαθύς ο ύπνος μας κι εσύ λευκό λουλούδι,
στ' αλήθεια πού θα πάει αυτό, με σένα μοναξιά μου,
να πνίγομαι στα όνειρα κι εσύ να 'σαι κοντά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Μ' έμαθες τόσα μοναξιά και τόσα έχω χάσει,
που κι αν μ' αφήσεις μια στιγμή, τίποτα δε θ' αλλάξει
κι αν έζησα στη μοναξιά, ποτέ δεν ήμουν μόνος
κι αν πέρναγε η μια πληγή, με τύλιγε ο πόνος.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.